Tό Μακεδονικό Ζήτημα: Παρελθόν, παρόν καί μέλλον
Ἀνδρέα Μπλάνου,
«Ὑπτγου (εα), πρώην Δ/ντῆ Διεθνῶν Σχέσεων ΓΕΕΘΑ καί
δημοσιογράφου τοῦ Ἀχελῶος TV.
[ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦ 18 ΜΑΪΟΥ 2019]
Εἰσαγωγή
«Τό τήν πόλιν σοί δοῦναι, οὔτ ἐμόν ἐστίν οὔτ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐνταῦθα κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν, μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς ἡμῶν»
Ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου στό αἴτημα τοῦ Σουλτάνου Βαγιαζήτ γιά τήν παράδοση τῆς Κωνσταντινούπολης.
Παραφράζοντας σήμερα τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο θά μπορούσαμε νά βροντοφωνάξουμε ὅτι δέν θά παραδώσουμε ποτέ τό ἱερό ὄνομα τῆς Μακεδονίας γιατί ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα καί πώς ὅποιος παραδίδει τό ὄνομα, δέν παραχωρεῖ μόνο ἔδαφος ἀλλά παραχωρεῖ καί κομμάτι τῆς συλλογικῆς του ἰδιοπροσωπείας καί τῆς ταυτότητάς του.
Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, δηλαδή γιά τήν ἐθνική ταυτότητα τῆς Μακεδονίας, τό πρῶτο κριτήριο πού θά πρέπει νά λάβουμε ὑπ' ὄψη μας εἶναι ἡ συμπεριφορά τῶν Μακεδόνων ἀπό τήν ἐγκατάστασή τους στόν ἑλληνικό χῶρο μέχρι σήμερα. Ἡ ἀδιαμφισβήτητη προσφορά τους στήν πορεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί ἡ συμμετοχή τους στούς κοινούς τῶν Ἑλλήνων ἀγῶνες καί στίς κοινές ἐθνικές ἐπιδιώξεις ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη ἀπόδειξη.
Ἀλλά καί τά 70 περίπου χιλιάδες ἀρχαιολογικά εὐρήματα στά Μουσεῖα: Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Πέλλας, Φλώρινας, Ἔδεσσας κλπ, οἱ συστηματικές ἀνασκαφές στήν Πέλλα, Δίο, Βεργίνα, Ἀμφίπολη (πού πρόσφατα, μόλις πρίν 6 χρόνια εἴχαμε τήν ἀποκάλυψη στόν Τύμβο Καστᾶ μνημείου ἀφιερωμένου στόν Ἠφαιστίωνα κατά παραγγελία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου) καί λίγες δεκαετίες πρίν, τήν 8η Νοεμβρίου 1977, ἡ συνταρακτική ἀνακάλυψη τοῦ ἀσύλητου τάφου τοῦ Φιλίππου τοῦ Β’ ἀπό τόν Μανόλη Ἀνδρόνικο μιλᾶνε καί βοοῦν ἀπό μόνα τους.
Βοοῦν ὑπεράνω τῆς τρισάθλιας προπαγάνδας Σκοπιανῶν, Σλάβων, Open Society τοῦ Σόρος καί τοῦ δυτικοῦ Ὑπερκατασκευάσματος (ΗΠΑ καί Ε.Ε.) ἔνθεν καί ἔνθεν τοῦ Ἀτλαντικοῦ ἀπό τούς Ἐμπόρους τῶν Ἐθνῶν.
Ἡ Ἱστορία τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος
Τά φυσικά ὅρια τῆς Μακεδονίας ὑπῆρξαν πάντα θέμα ἀντιδικίας καί ποτέ δέν ἔτυχαν γενικῆς ἀποδοχῆς ἐνῶ τά ἱστορικά της ὅρια θά μποροῦσαν νά προσδιοριστοῦν ἀφοῦ ληφθεῖ ὑπόψη τό γεγονός ὅτι ἡ Μακεδονία ὑπῆρξε χῶρος πολιτικά καί διοικητικά ἀνεξάρτητος, μέ ἑλληνικά φύλα πού ὁμιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλῶσσα καί διατηροῦσαν ἑλληνικά ἤθη καί ἔθιμα.
Οἱ ἱστορικοί συμφωνοῦν ὅτι τά ἱστορικά της ὅρια διαμορφώθηκαν ὁριστικά τήν ἐποχή τοῦ Φιλίππου τοῦ Β ', πατέρα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τότε πού ἡ Μακεδονία ἐπεκτάθηκε καί περιέλαβε στά ὅρια της τή σημερινή Δυτική, Κεντρική καί Ἀνατολική Μακεδονία τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί τίς περιοχές Ἀχρίδας, Κρουσόβου, Πρίλεπ, Μοριχόβου καί Στρώμνιτσας, ὅπου κατοικοῦσαν ἑλληνικές φυλές.
Τό περίφημο «Μακεδονικό Ζήτημα» ἱστορικά ἔχει ἐπιλυθεῖ μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους μέ τή Διεθνῆ Συνθήκη Βουκουρεστίου τοῦ 1913 καί τά βόρεια σύνορα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας ἔχουν διασφαλιστεῖ νομικά μέ τίς Διεθνεῖς Συνθῆκες Εἰρήνης τοῦ Νεϊγύ τοῦ 1919 καί τῶν Παρισίων τοῦ 1946-1947.
Οἱ γείτονές μας στά Βαλκάνια, παραχαράσσοντας ὅμως τήν ἱστορική ἀλήθεια, καί ἐπιθυμώντας κατά καιρούς νά δημιουργήσουν ἐντυπώσεις πού εὐνοοῦν τά σχέδιά τους, ὁριοθετοῦσαν τή Μακεδονία ἄλλοτε κατά παραπλανητικές γεωγραφικές ἑνότητες γιά νά τήν παρουσιάζουν διαμελισμένη καί τελοῦσα ὑπό κατοχή καί ἄλλοτε διευρύνοντάς την γεωγραφικά, προσθέτοντας ἤ ἀφαιρώντας κατά βούληση περιοχές, γιά νά δημιουργήσουν ἀνύπαρκτες ἐθνικές ἑνότητες.
Μηχανορραφίες καί μεθοδεύσεις πού δυστυχῶς, χάρη στό δικό μας ἐγκληματικό ἐφησυχασμό, στή δική μας ἀδράνεια καί ὑπεροψία, ἔγιναν ἀποδεκτές ἀπό κυβερνήσεις, ἀπό παγκόσμιους ὀργανισμούς καί διάφορα πνευματικά ἱδρύματα. Ἡ τακτική μας νά θεωροῦμε ὅτι τά ἐθνικά μας δίκαια εἶναι αὐτονόητα καί αὐταπόδεικτα καί δέ χρειάζονται στήριξη καί προβολή, μέσα ἀπό μία συνετή καί ὁμόθυμη ἐξωτερική πολιτική, μᾶς φέρνει κάθε τόσο πρό δυσάρεστων ἐκπλήξεων καί πρό τοῦ φαινομένου νά τρέχουμε καί νά μή φτάνουμε γιά νά διορθώσουμε λανθασμένες ἤ καί ὑποβολιμαῖες ἐπιλογές καί ἐκτιμήσεις μέ ἀποκορύφωμα τήν ἐπαίσχυντη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
Δυό λόγια τώρα γιά τό Μακεδονικό Ζήτημα, πού ἀφορᾶ στήν ὀνομασία μέ τήν ὁποία ἔγινε διεθνῶς γνωστό τό πολιτικό-διπλωματικό αὐτό πρόβλημα. Προέκυψε ἀπό τή σύνθεση παλαιῶν ἐθνοφυλετικῶν ἀνταγωνισμῶν καί μεγαλοϊδεατισμῶν τῶν Βαλκανικῶν κρατῶν, καθώς καί τῶν ἐθνικοχωροταξικῶν ἀνακατατάξεων πού ἔλαβαν χώρα στή Βαλκανική τήν περίοδο 1878-1918, μεταξύ Ἑλλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας καί Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, γιά τά μακεδονικά ἐδάφη. Τό Μακεδονικό Ζήτημα τροφοδοτήθηκε ἐπίσης ἀπό τήν πολιτική τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, τίς ἐθνικές διακρίσεις, τά οἰκονομικά συμφέροντα καθώς καί τίς συγκρουόμενες κοινωνικοπολιτικές ἰδεολογίες.
Ἐπιχειρώντας νά προσεγγίσουμε συνοπτικά τό Μακεδονικό Ζήτημα, ὅπως αὐτό ξεκίνησε, μέσα ἀπό μία διεθνῆ πλεκτάνη πρίν ἀπό 140 χρόνια καί συνεχίζεται μέχρι σήμερα, θά λέγαμε ὅτι δημιουργήθηκε ἀπό τούς Βουλγάρους ἀμέσως μετά τή Συνθήκη τοῦ Βερολίνου τό 1878, καί ἦταν ἐπιμέρους θέμα τοῦ γενικότερου Ἀνατολικοῦ Ζητήματος, πού φάνηκε νά εἶχε λήξει μέ τό τέλος τοῦ Ἀ' Παγκοσμίου Πολέμου πλήν ὅμως ἐπανεμφανίσθηκε στό προσκήνιο ἀμέσως μετά τή λήξη τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου καί συνεχίζεται μέχρι σήμερα ἀνάμεσα σέ Σκόπια καί Ἀθήνα μέ τήν οἰκειοποίηση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας ἀπό τούς Σκοπιανούς καί τήν προώθηση τοῦ ὀνείρου τους γιά τήν κατάκτησή της.
Ἐπάνω λοιπόν στά ἴχνη τῶν Βουλγαρο-κομιτατζίδων σοβινιστῶν, τῆς ἐποχῆς τῆς Βουλγαρικῆς Ἐξαρχείας, τῆς Ἐξέγερσης τοῦ Ἴλιντεν καί τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα, κατάφεραν στίς μέρες μας οἱ Σλαβομακεδόνες τῶν Σκοπίων νά ἀναβιώσουν σέ νέα ἔκδοση τό Μακεδονικό Ζήτημα. Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ «Σκοπιανοί», δέν διαμόρφωσαν ἐξ ἀρχῆς οἱ ἴδιοι «ἐθνότητα» καί «κράτος», ἀλλά τούς τά «εἰσήγαγαν» ἄλλοι, ὅπως ἡ Κομμουνιστική Διεθνής ἀπό τό 1934, μέ πρωτοβουλία τῶν Βουλγάρων τότε, καί ὁ «ἐπινοητικός» Κροάτης, παλιός πρόεδρος Τίτο μέ τά ὄργανά του τό 1944, καί ἔτσι ξαφνικά ἐμφανίστηκε «Μακεδονική ἐθνότητα» καί «Ὁμόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας».
Καί τελικά μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας τό 1991 προέκυψε ἡ ἀνεξάρτητη «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» μέ καθαρές ἀλυτρωτικές καί ἀναθεωρητικές ἀναφορές στό Σύνταγμά της, κατάλοιπα τοῦ ψυχροπολεμικοῦ ἀνταγωνισμοῦ. Ἀπό τότε ἄρχισε καί ἡ ἐπίσημη προπαγανδιστική ἐκστρατεία, μέσα καί ἔξω, γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ὀνομασίας αὐτῆς διεθνῶς, ὅπως καί γιά «ἑνιαία Μακεδονία».
Ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καί ἡ ἑπόμενη μέρα
Συμπληρώνονται σχεδόν τέσσερις μῆνες ἀπό τήν ἡμέρα πού ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων κύρωσε τήν ἐπαίσχυντη καί ταπεινωτική Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Ἕνας πρῶτος ἀπολογισμός καταδεικνύει πόσο ζημιώνονται τά ἐθνικά συμφέροντα καί πόσο καταρρακώνεται ἡ ἐθνική ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πρόκειται γιά μία καθ’ ὑπαγόρευση, ὡς φαίνεται, συμφωνία μέσῳ τῆς ὁποίας ἐπιβραβεύεται οὐσιαστικά ὁ ἀλυτρωτισμός καί ὁ ἐθνικισμός τῶν βορείων γειτόνων μας ἐνῶ ἐξευτελίζεται ἡ χώρα μας ὡς ἀνίκανη νά ὑποστηρίξει τά δίκαιά της. Γιά νά ψηφιστεῖ ἔστω καί ὁριακά ἡ κατάπτυστη αὐτή συμφωνία, διαλύθηκαν δυό κόμματα, διασπάστηκε ἄλλο ἕνα, ἔγιναν πρωτοφανεῖς μεθοδεύσεις, ἐπλήγη τό κύρος τῆς Βουλῆς, ἀγνοήθηκε ἡ πάνδημη ἀντίδραση κλήρου καί λαοῦ, ἐνῶ λοιδορήθηκε ἀπό τήν κυβέρνηση ἡ πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὡς ¨ἀκροδεξιά". Καί διερωτώμεθα: Ποιό εἶναι ἄραγε τό μεῖζον διακύβευμα πού κρύβεται πίσω ἀπό τήν συμφωνία αὐτή πού δικαίωσε τελικά τούς κλέφτες καί τιμώρησε τούς νοικοκύρηδες; Ποιός ἀλήθεια μπορεῖ σήμερα νά ὑπογράφει ἐκχώρηση τῶν δικαιωμάτων τῆς Μακεδονίας μας ἐκπροσωπώντας τόν Μ. Ἀλέξανδρο, τήν Θεσσαλονίκη, τόν Ἀριστοτέλη, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά, τόν Ἐμμανουήλ Παππά, τόν Παῦλο Μελά, τόν Μητροπολίτη Καστορίας Γερμανό Καραβαγγέλη, τόν Χρυσόστομο Σμύρνης, τόν Ὀδυσσέα Ἐλύτη ἤ καί τά τρισέγγονά μας;
Δυστυχῶς, ὅμως οὐδείς ἐκ τῶν ὑπόλογων τῆς συμφωνίας αὐτῆς δέν ἔχει ἀποπειραθεῖ κάν νά ἀπαντήσει γιά ποιόν λόγο δέν ὑπάρχει ἀντιστοιχία μεταξύ τοῦ ὀνόματος Βόρεια Μακεδονία καί τῆς ἰθαγένειας, τῆς γλώσσας καί τῶν ἐμπορικῶν κωδικῶν, τά ὁποῖα παραπέμπουν σέ πλήρη καί σκέτη Μακεδονία. Οὐδείς ἀπάντησε γιά ποιόν λόγο δέν ὑπάρχει οὔτε μία ἀναφορά σέ Μακεδονία ἐντός Ἑλλάδος, παρά τό ὅτι χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «Βόρειο Μέρος», οὔτε πῶς θά ὀνομάζονται οἱ Μακεδόνες Ἕλληνες.
Κι ὅμως, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς συμφωνίας μιλοῦν γιά ἕναν ἔντιμο συμβιβασμό, ὑποστηρίζοντας μεταξύ τῶν ἄλλων πώς ἄν λυθεῖ ὁ ἀλυτρωτισμός, δέν μᾶς ἐνοχλεῖ τό ὄνομα, ξεχνώντας ὅμως ὅτι τό ὄνομα εἶναι τό ὄχημα τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ. Παρουσιάζουν ἐπίσης τή συμφωνία ὡς τεράστια εὐκαιρία λύσης στά πλαίσια τῆς νέας γεωπολιτικῆς ἀρχιτεκτονικῆς καί τοῦ ἀμερικανικοῦ φόβου γιά ρωσική ἐπιρροή στά Βαλκάνια. Στήν πραγματικότητα εἰσερχόμαστε ὅμως σέ ἕναν πολύ ἐπικίνδυνο στρατηγικό ἀνταγωνισμό μεταξύ Δύσης καί Ἀνατολῆς στή Γηραιά Ἤπειρο, ὁ ὁποῖος ἀπειλεῖ νά μᾶς ἐπαναφέρει στίς πιό ζοφερές μέρες τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου.
Καί ἐδῶ οἱ ντόπιες ἐλίτ, ὑπακούοντας στίς διαταγές τοῦ Δυτικοῦ Παράγοντα, συνεχίζουν καί μάλιστα χαρούμενες, νά συμμετέχουν σέ αὐτό τό παιχνίδι, γιατί ἔτσι βεβαίως ἐκπαιδεύτηκαν. Δέν ἀντιλαμβάνονται ὅμως πώς μέσα σέ αὐτό τό νέο πολυπολικό σύστημα οἱ ΗΠΑ, ἀλλά καί χῶρες ὅπως ἡ Γερμανία, ἡ ὁποία νά θυμίσουμε ὅτι ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χίτλερ ἐπιχειροῦσε νά δημιουργήσει «Μακεδονία» σάν νέο κράτος – ὑποχείριο στίς στρατηγικές της ἐπιδιώξεις· ὅλοι λοιπόν αὐτοί ἐπιδιώκουν οὐσιαστικά νά δημιουργήσουν καί στά Βαλκάνια «κλειστές αὐλές», ὅπου θά κυριαρχοῦν οἱ ἴδιοι ἐκμεταλλευόμενοι τούς ἐνδοβαλκανικούς ἀνταγωνισμούς καί τίς ἀνασφάλειες τῶν χωρῶν τῆς περιοχῆς. Νά γιατί λοιπόν οἱ ἐπικυρίαρχοι αὐτοί, σιγοντάροντας μία παρανοϊκή ἀνάγνωση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀπό πλευρᾶς τῶν Σκοπίων ὑπονομεύουν οὐσιαστικά τήν ἐθνική ταυτότητα τῆς Ἑλλάδας καί ἐνισχύουν τήν ἀνασφάλειά της, ἐνῶ στά βόρεια σύνορά μας, κατασκευάζουν πλέον μία χώρα μέ μία νέα γεωπολιτική ταυτότητα, ἡ ὁποία μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ μέ ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο τρόπο σέ αὐτόν τόν νέο ἀνταγωνισμό.
Κατά συνέπεια τυχόν ἐπιλογές, ἀπό τήν πλευρά μας, ἄρνησης, ἀπόρριψης καί μίσους γιά τήν ἐθνική ταυτότητα καί τήν ἱστορική της τεκμηρίωση δέν εἶναι βιώσιμη στρατηγική ἐπιβίωσης γιά τή χώρα. Οἱ ἐπιλογές αὐτές ἀργά ἤ γρήγορα, πολύ φοβοῦμαι, ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ νέα ἐπικίνδυνα ἀδιέξοδα καί νέες πιθανές παραχωρήσεις καί γκρίζες ζῶνες μέ σειρά ἴσως τό Αἰγαῖο, μέ μία νέα συμφωνία τύπου Πρεσπῶν. Σύμφωνα μέ τόν καθηγητή Γεωπολιτικῆς Κων/νο Γρίβα, μόνον οἱ χῶρες πού θά ἐπενδύσουν σέ ἐθνοκεντρικές στρατηγικές, βασισμένες στή συμπαγῆ ἐθνική ταυτότητα καί μακριά ἀπό ἐξαρτήσεις, ταυτίσεις καί πάσης φύσεως ἐνδοτισμούς θά ἔχουν προοπτικές νά διεκδικήσουν μία θέση στόν παγκόσμιο χάρτη τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ 21ου αἰώνα.
Φυσικά ὁ ἑλληνικός λαός ἔχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται, γι' αὐτό καί τό ποσοστό ἀπόρριψης τῆς συμφωνίας εἶναι ἄνω τοῦ 70%. Ἐκεῖνο ὅμως πού δέν μπορεῖ νά ἀποτυπωθεῖ πουθενά εἶναι τά συναισθήματα, ὀργῆς, θλίψης, ἀγανάκτησης καί ντροπῆς πού νοιώθει σήμερα ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων, πολύ δέ περισσότερο οἱ Μακεδόνες. Σέ μία δημοκρατία, ὅμως, εἶναι ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνο τό πολιτικό σύστημα νά ἀγνοεῖ τή λαϊκή βούληση. Φωνή λαοῦ, ὀργή Θεοῦ! Ὁ Ἑλληνικός λαός ἔδειξε μέ κάθε νόμιμο τρόπο τή μαζική του ἀντίθεση στή μεθόδευση καί στό περιεχόμενο τῆς συμφωνίας αὐτῆς, ἀλλά ἀγνοήθηκε, κακοποιήθηκε καί λοιδορήθηκε μέ τή λάσπη ἀκραίων χαρακτηρισμῶν.
Τρανή ἀπόδειξη τά 150 συλλαλητήρια μέσα σέ 12 μῆνες καταγγέλλοντας τήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας καί τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομιᾶς καί τόν σφετερισμό τῶν συμβόλων καί τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας. Συλλαλητήρια πού ἀποτέλεσαν ἀνάχωμα στήν ἐπιλογή τῶν κρατούντων τῆς χώρας νά παραδώσει τά πάντα. Ἀποκορύφωμα δέ τά μεγαλειώδη συλλαλητήρια σέ Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη, τά ὁποῖα παρά τήν ὠμή βία καί τά ληγμένα χημικά, θά ἀποτελοῦν παράδειγμα καί ὁρόσημο λαϊκῆς ἀφύπνισης. Τό δέ μήνυμα ξεκάθαρο: Δέν ἀνεχόμαστε ἄλλο τόν ἐθνομηδενισμό, δέν ἐγκαταλείπουμε, οὔτε παραδίδουμε τήν Ἱστορία μας καί τήν κληρονομιά μας καί ἀπαιτοῦμε τήν ἐπιστροφή στήν ἐθνική θέση, δηλαδή τήν ἀπόρριψη ἀποδοχῆς κάθε συμβιβασμοῦ μέ τόν ὅρο Μακεδονία.
Τό ἐρώτημα βεβαίως εἶναι: Μπορεῖ νά ἀνατραπεῖ αὐτή ἡ κατάσταση σήμερα; καί πῶς μποροῦν νά ἀντιμετωπιστοῦν ἀποτελεσματικά οἱ καταστροφικές συνέπειες τῆς λεγόμενης «Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν»;
Ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής Νομικῆς Σχολῆς, ΕΚΠΑ, Γ. Κασιμάτης, ἐπισημαίνει ὅτι ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι ἄκυρη διότι δέν πληροῖ τούς ὅρους τῆς διαφάνειας, τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀκρίβειας τοῦ δημοσίου διεθνοῦς δικαίου, «ἀλλά καί διότι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἔγκυρη συμφωνία, μέ τήν ὁποία νά ἀναγνωρίζονται ἐθνότητα καί γλῶσσα, πού δέν ἔχουν ἀναγνωριστεῖ διεθνῶς».
Ἐπισημαίνει, ταυτόχρονα, ὅτι, «ἀνεξαρτήτως τῶν λοιπῶν νομικῶν κωλυμάτων, δέν μπορεῖ νά ἰσχύσει ὁποιαδήποτε συμφωνία πού ἀναγνωρίζει μή ὑφιστάμενη ἐθνότητα, στηριζόμενη σέ ἀποδεδειγμένα ἱστορικά ψεύδη καί ἀντεπιστημονική ἀπόπειρα σφετερισμοῦ τῆς ἱστορικῆς κληρονομίας ἄλλου κράτους, καθώς καί ὅτι ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν συνιστᾶ ἕνα βῆμα ἐπιβολῆς τῶν σχεδίων τῶν ΗΠΑ γιά τά Βαλκάνια, γεγονός πού θέτει σέ κίνδυνο ἀκόμα καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδας».
Συμπληρώνει δέ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ συμφωνία, παρά τήν ἐπικύρωσή της ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, εἶναι δυνατόν νά ἀκυρωθεῖ. Πρός τοῦτο ὅμως, ἀπαιτεῖται σθεναρή πολιτική βούληση, ἐνεργός καί σύντονη διπλωματική δράση, πίστη στή στόχευση καί ἀξιοποίηση κάποιων σημαντικῶν παραλείψεων καί σφαλμάτων πού ἐντοπίσθηκαν κατά τή διάρκεια τῆς διαδικασίας διαπραγμάτευσης – ὑπογραφῆς, ἀλλά καί στά στάδια τῆς κύρωσης καί ἐπικύρωσής της.
Διαπρεπεῖς ἐπίσης Πανεπιστημιακοί καί διεθνολόγοι, χαρακτηρίζουν τήν κύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἐξόχως προβληματική καί γιά τόν λόγο ὅτι δέν ἔτυχε τῆς ἐγκρίσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη νά ἐπωμιστεῖ ἕνα ἄκρως ἀρνητικό ἐθνικῶς τετελεσμένο χωρίς τήν ἐπικύρωση τῆς λαϊκῆς ψήφου, καί γι’ αὐτό, δικαίως «αἰσθάνεται ἐξαπατημένος», στήν πλειονότητά του τουλάχιστον. Ὁ Καθηγητής κ. Μάζης συγκεκριμένα, προτάσσει κάποια σημαντικά ἱστορικο-διπλωματικά σημεῖα ἀκυρότητάς της, ὅπως τήν <<σιωπηρή>> ἀπό τρίτους καταπάτηση τῆς Συνθήκης τοῦ Βουκουρεστίου, διά τῆς δημιουργίας ἐνδιαμέσου κράτους, τό θέμα τῆς προστασίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Μειονότητας, καθώς καί τῆς προστασίας τῆς ἑλληνικῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς μέσα στά Σκόπια κ.ἄ.
Ἡ Μακεδονία, πρέπει νά τό καταλάβουν λοιπόν ὅλοι, ὅτι εἶναι Ἑλλάδα, καί δέν ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία κανενός πολιτικοῦ ὁποιασδήποτε ἀποχρώσεως. Ἡ Μακεδονία ἀνήκει στόν Θεό πού τήν ἐμπιστεύτηκε στούς Ἕλληνες Μακεδόνες καί γιά νά εἶναι ὅλους αὐτούς τούς αἰῶνες Ἑλλάδα· θυσιάσθηκαν ὁ Βασιλιάς Φίλιππος ὁ Β’, πατέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, οἱ Βασιλεῖς πρίν ἀπό αὐτόν, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, χιλιάδες ἀνά τούς αἰῶνες, κατά τήν περίοδο τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαίικης Αὐτοκρατορίας καί ἕως τίς ἡμέρες μας τά 8.000 παλληκάρια Ἑλλήνων στήν πιό φονική μάχη γιά τήν Μακεδονία, αὐτή τοῦ Κιλκίς-Λαχανά (19-21 Ἰουνίου 1913), ἐναντίον τῶν Βουλγαροκομιτατζήδων, καθώς καί ὁ Παῦλος Μελᾶς, ὁ Τέλος Ἄγρας, ὁ Καπετάν Κώττας καί τόσοι ἄλλοι.
Ἡ Μακεδονία ἀνήκει σέ αὐτούς πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά νά εἶναι παντοτινά Ἑλληνική. Κι ἄν ἐμεῖς σιωπήσουμε, δειλιάσουμε ἤ κλείνουμε τό γόνυ στό νέο-ἐποχήτικο σύστημα, τότε ὁ Θεός δέν μᾶς ἔχει ἀνάγκη ἀδελφοί. ‘’Οἱ λίθοι κεκράξονται’’. Πρέπει, γιά τό δικό μας αἰώνιο συμφέρον νά πάρουμε ἐπιτέλους θέση.
Μέ τήν ἄθλια συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἐπίσημα καί διεθνῶς προσπαθοῦν νά κλέψουν καί νά διαστρεβλώσουν τήν ἱστορία μας, ἐνῶ τό ἀμέσως ἑπόμενο βῆμα θά εἶναι νά διεκδικήσουν τά χώματα τῆς Μακεδονίας μας κι ἐμεῖς καθόμαστε;
Φαίνεται πώς ἔχει χαθεῖ σήμερα ἡ ἀρετή μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει κανείς νά ἀντισταθεῖ στήν κατρακύλα πού πῆρε ἡ πατρίδα μας. Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τόν Ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη: ὁ ὁποῖος βλέποντας τήν συνεχῆ προσπάθεια διαστρέβλωσης τῆς Ἱστορίας τῆς Μακεδονίας ἀντέδρασε. Μίλησε σέ ἀνθρώπους καί προσπάθησε νά ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις. Στήριξε ἠθικά ὅσους προσπάθησαν νά ἀντιδράσουν. Στό ἀρχονταρίκι του, στήν Παναγούδα, κρέμασε ἕναν κορνιζαρισμένο πίνακα μέ ἀποσπάσματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, πού ἀποδείκνυαν τήν Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: ‘’Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη γιά τήν Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή’’.
Μόνον λοιπόν τό γενναῖο φρόνημα, ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀνιδιοτέλεια καί ἡ αὐτοθυσία σέ καθέναν ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά ἀναχαιτίσει αὐτή τήν ἰσοπέδωση τῶν πάντων. Ὅπως ἔλεγε καί πάλι ὁ Ὅσιος Παΐσιος ‘’νά πάρουμε φωτιά μέσα μας’’. Ἄς κάνει λοιπόν ὁ καθένας ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι του. Νά τό κάνουμε ὅμως !
Μόνον ἔτσι θά καταφέρει ἐν τέλει ὁ - πάντα εὐκολόπιστος καί πάντα προδομένος - σύμφωνα μέ τόν Ἐθνικό μας ποιητή λαός μας, ἀποκτώντας τήν ἀπαραίτητη ψυχική καί ἐθνική ἑνότητα, νά θέσει στό πολιτικό περιθώριο τούς ἀρνητές τῆς ἑλληνικότητας καί νά κάνει πράξη τήν ἱστορική ὑπέρβαση πού ἀπαιτοῦν οἱ καιροί γιά μία Ἑλλάδα ἰσχυρή μέ ἀξιοπρέπεια, μέ περήφανη ἐθνοκεντρική στρατηγική καί μέ ρωμαίικο φρόνημα.
Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί.