Στὰ χρόνια του Ἀντιχρίστου οἱ ἄνθρωποι θὰ περιμένουν τὴ σωτηρία ἀπὸ τὸ Διάστημα. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο τέχνασμα τοῦ διαβόλου. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ζητεῖ βοήθεια ἀπὸ τοὺς ἐξωγήινους, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅτι αὐτοὶ στὴν πραγματικότητα εἶναι δαίμονες.
"Ἤμουν ἄθεη καί ἔβριζα πολύ καί φοβερά τό Θεό. Ζοῦσα μέσα στή ντροπή καί τήν πορνεία καί ἤμουν νεκρή στή γῆ. Ὅμως ὁ ἐλεήμων Θεός δέν ἄφησε νά χαθῶ, ἀλλά μέ ὁδήγησε στή μετάνοια. Στά 1961 ἀρρώστησα ἀπό καρκίνο καί ἤμουν ἄρρωστη τρία χρόνια. Δέν ἔμενα ξαπλωμένη, παρά ἐργαζόμουνα καί ἔκανα θεραπεία σέ γιατρούς, ἐλπίζοντας νά βρῶ θεραπεία. Τούς τελευταίους ἕξη μῆνες εἶχα τελείως ἀδυνατίσει, τόσο πού οὔτε νερό δέν μποροῦσα νά πιῶ. Μόλις τό ἔπινα, ἀμέσως τό ἔκανα ἐμετό. Τότε μέ πῆγαν στό νοσοκομεῖο καί ἐπειδή ἤμουν πολύ ἐνεργητική κάλεσαν ἕνα καθηγητή ἀπό τή Μόσχα καί ἀποφάσισαν νά μέ χειρουργήσουν.
Ἔλεγαν γιά τόν ἀββά Παφνούτιο, πώς πολύ σπάνια ἔπινε κρασί. Ὁδοιπορώντας, λοιπόν, κάποτε στήν ἔρημο, ἔπεσε πάνω σέ μιά συντροφιά ληστῶν, πού τρώγανε καί πίνανε. Ὁ ἀρχιληστής τόν γνώρισε, καί ἤξερε πώς δέν πίνει κρασί. Ὡστόσο, μόλις τόν εἶδε κατάκοπο ἀπ' τήν ὁδοιπορία, γεμίζει τό ποτήρι μέ κρασί, καί μέ τό σπαθί στ' ἄλλο του χέρι, λέει στόν Γέροντα: