Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτοπούλου

Παρατηρήσεις καὶ ἀντιρρήσεις στὶς θέσεις τῆς Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Γρηγορίου).

Λυπούμεθα ποὺ ἕως τώρα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἱ. Μητρόπολη Περιστερίου καὶ δὲν συμπαρασταθήκαμε στὸν ἀγῶνα ποὺ συνεχίζουν νὰ κάνουν οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Περιστερίου ἀπέναντι σὲ ὅσα βλάσφημα καὶ ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στὴ γειτονιά μας, στὴν Ἱ. Μητρόπολη Περιστερίου. Στὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι ὁ Μητροπολίτης ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βῆμα τῶν Ναῶν τῆς Περιφερείας του, ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς, τὸν Σταυρό Του ! Προσπαθεῖ δὲ ἀγωνιωδῶς μὲ συζητήσεις καὶ τὴν περιβόητη Ἐγκύκλιο 1-2024 νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἐγχειρήματός του. Μὲ εἴκοσι σελίδες ποὺ γέμουν ἀπὸ ἄνευ νοήματος ἐπαναλήψεις ἐπιχειρεῖ νὰ θέσει στὸ περιθώριο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὄχι τὸν Ἐσταυρωμένο μόνο, ἀλλὰ τὸ σωτήριο γεγονὸς τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Μυστήριο ὅμως τοῦ Σταυροῦ, στὸ ὁποῖο μᾶς παραπέμπει ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας τελούμενο ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Παρὰ ταῦτα φαίνεται ἀβάσταχτο στὸν Σεβασμιώτατο ἡ ὕπαρξη, λέει, δύο Ἑσταυρωμένων στοὺς Ναούς.

Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτοπούλου

Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή : «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει».  Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας». Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης), οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς : «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις…καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»^[1].  Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»^[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»^[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»^[4].

Πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη

Εἶναι  φορές πού δέν ἀλλάζουμε μία τοποθέτησή μας πάνω σέ κάποιο θέμα, παρά τά ἄσειστα ἀποστομωτικά ἐπιχειρήματα τῆς ἀντιθέτου ἀπόψεως.

Τόσο δυνατά θεολογικά κείμενα ἔχουν γραφεῖ καί διαδοθεῖ διά τοῦ διαδικτύου κατἀ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τό θυσιαστήριο,

τόσο πανικό καί διχασμό ἔχει προκαλέσει αὐτή ἡ ἄνευ λόγου ἀντιπαραδοσιακή καί ἄνευ λόγου  ἐντολή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη,  μέ ἀναφορές πρός τήν Ἱερά Σύνοδο, μέ πορεῖες διαμαρτυρίας, μέ συναντήσεις πιστοῦ λαοῦ καί Μητροπολίτου,  

τόση δημοκρατική ἐκκλησιαστική ἐμπειρία καί ἐφαρμογή πού ἔχει  προηγηθεῖ αἰῶνες τώρα, ὡς πρός τή λήψη ἐκκλησιαστικῶν ἀποφάσεων σέ θέματα ποιμαντικῆς καί λατρείας πῆγε στόν βρόντο, ὥστε να διερωτᾶται κανείς ἄν μπορεῖ ὁ κάθε κληρικός νά κάνει ὅ, τι θέλει χωρίς ἄδεια ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς