ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ

[Εἰσήγησή του στήν Ἡμερίδα μέ θέμα: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΝΗΣΗ», Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας,18-5-2019]

Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες, ἀξιότιμοι ἐπίσημοι, κυρίες καί κύριοι,

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, τό θεῖον αὐτό ἐπί γῆς καθίδρυμα, τό ὁποῖο ἔργο της ἔχει νά ἀπεργάζεται τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἶναι ὁ μεγάλος στόχος τοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου (Ἰωάν.8,44)· τήν πολεμᾶ λυσσαλέα, τρέφοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι τελικά θά τήν καταβάλλει καί θά τήν καταργήσει, ματαιώνοντας τό σωστικό της ἔργο. Τά χτυπήματα κατ’ αὐτῆς εἶναι διπλά, ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά. Ἐξωτερικά, διά διωγμῶν ἀπό κοσμικές δυνάμεις καί ἐσωτερικά διά τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, ἀπό ἐκκλησιαστικά πρόσωπα καί ὁμάδες. Ἀποδείχτηκε ἱστορικά πώς ἡ χειρότερη μορφή πολεμικῆς κατά τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τά ἐσωτερικά χτυπήματα, τά ὁποῖα δημιουργοῦν τά ὀδυνηρότερα καί δυσθεράπευτα τραύματα καί ἄλγη στό ἐκκλησιαστικό σῶμα.

 Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Θεολόγου, Συγγραφέως,
Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων καί Παραθρησκειῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς

[Εἰσήγησή του στήν ἡμερίδα «Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπέναντι στή σύγχρονη ἄρνηση»].

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί σύνεδροι, κυρίες καί κύριοι, Χριστός Ἀνέστη!

Κατ’ ἀρχήν θά ἤθελα νά ἐκφράσω τίς θερμές εὐχαριστίες μου πρός τή Συντονιστική Ἐπιτροπή τῆς «Συνάξεως γιά τήν Ὀρθοδοξία», γιά τήν τιμή τῆς ἀναθέσεως τῆς παρούσης ὁμιλίας, στά πλαίσια τῆς παρούσης Ἡμερίδος μέ γενικό θέμα  «Ἡ Ὀρθοδοξία μπροστά στή σύγχρονη ἄρνηση».

Τό θέμα μου ἔχει τίτλο: «Οἰκουμενισμός: Νεώτερες ἐξελίξεις ἀπό τήν ‘Σύνοδο’ τῆς Κρήτης μέχρι σήμερα» καί περιλαμβάνει μία σύντομη εἰσαγωγή, στή συνέχεια περιγράφουμε συνοπτικά, ποιές ἦταν οἱ κυριώτερες ἐκκλησιαστικές συνέπειες ἀπό τήν ψευδοσύνοδο, ποιές ἦταν οἱ θεολογικές ἐξελίξεις στόν τομέα τοῦ Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί πῶς ἀναπτύχθηκε ἡ νέα οἰκουμενιστική θεωρία τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων», καί τέλος κλείνουμε μέ συμπεράσματα, σκέψεις καί προτάσεις.

π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Εὐχαριστῶ τὀν Τριαδικό Θεό μας, πού ἐπεφυλάχθη στήν ταπεινότητά μου ἡ μεγάλη τιμή νά κηρύξω τήν ἒναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἡμερίδας μας, εἰς τόν τόπον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Κυρίου Σεραφείμ, ὁ  ὁποῖος εἶναι μέν ὁ φιλοξενῶν τό Συνέδριό μας, Ἱεράρχης, ἀλλά καί ἓνας ἐκ τῶν ὁμιλητῶν του. Θά μοῦ ἐπιτραπεῖ πολύ σύντομα νά χαράξω τό πλαίσιο τῆς θεματικῆς τῆς Συνάξεώς μας καί τῶν ἐργασιῶν της, καταθέτοντας τρεῖς σημαντικές μαρτυρίες.

α) Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2000 ἢμουν ἓνας ἐκ τῶν ὁμιλητῶν τοῦ «Πανελληνίου Μοναστικοῦ Συνεδρίου» στά Μετέωρα. Τό θέμα τῆς Ἀνακοινώσεώς μου ἦταν: «Μοναχισμός καί Λατρεία» καί ἒκλεισε ὡς ἑξῆς: «Τό Γένος μας σώθηκε κυριολεκτικά μέσα στά Μοναστήρια.  Πιστεύω ἀκράδαντα, μέ ὃσα συντελοῦνται στούς καιρούς μας, σ’ αὐτόν τόν σωστικό ρόλο τῶν Μοναστηριῶν μας, ἰδιαίτερα σήμερα (τό 2000), πού ἂνοιξε ἡ νέα τουρκοκρατία μας¹, ἲσως δέ καί ἡ δική μας σοβιετοκρατία²». Ναί, καλά ἀκούσατε. Προορατικό χάρισμα; Ὂχι, δυστυχῶς, Ἦταν ἁπλά ἡ διαίσθηση, πού προσφέρει ἡ ἱστορική ἐντελέχεια στόν ἐρευνητή τῆς Ἱστορίας.