Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας γεννᾶ στὶς ψυχές μας ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγαλλίαση, αἰσθήματα ἀγάπης καὶ συγχωρήσεως. Καταυγάζει τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του τὴ γῆ, τὸν οὐρανὸ καὶ τὶς ψυχές μας. Συγκλονισμένη ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας ψάλλει «ἐν ἀλαλαγμῷ» τὸν πασχαλινὸ παιάνα «Χριστὸς Ἀνέστη!»· καὶ πανηγυρίζοντας ἀντιβοᾶ σύμπασα ἡ κτίση «Ἀληθῶς Ἀνέστη!».

Ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαός μας -νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες, ἐγκρατεῖς καὶ ράθυμοι, πλούσιοι καὶ πένητες, πρῶτοι καὶ δεύτεροι, γνωρίζοντες καὶ μὴ γνωρίζοντες, πιστεύοντες καὶ ἀμφισβητοῦντες- ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαός μας, συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν μοναδικὴ λαμπρότητα αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ θαύματος, συμμετέχει στὴν πνευματικὴ εὐωχία αὐτῆς τῆς μεγίστης τῶν ἑορτῶν τῆς Πίστεώς μας. 

πρωτοπρεσβυτέρου  Σταύρου Τρικαλιώτη, θεολόγου-φιλολόγου
ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος (1896-11 Ἰουλίου 1993) θεωροῦσε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ γεγονότα τοῦ κτιστοῦ κόσμου». Ἡ ζωή του ἦταν μιά ζωή ποτισμένη ἀπό τό ἀναστάσιμο πνεῦμα. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς τῆς 11ης Ἰουλίου 1993, ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας.

Στίς γραφές, πού μᾶς ἄφησε, συναντοῦμε πολλές ἀναφορές, πού ἐκφράζουν τήν ἀναστάσιμη θεοεμπειρία τοῦ ἡγιασμένου αὐτοῦ Γέροντος τοῦ Ἔσσεξ Ἀγγλίας. Μᾶς λέει χαρακτηριστικά: «ὅπου ὑπάρχει ὁλοκληρωτικὴ πίστις, ἐλευθέρα ἀσταθειῶν καὶ ἀμφιβολιῶν, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίδει εἰς τοὺς φλογερῶς μετανοοῦντας καὶ τὴν πεῖραν τῆς εἰς ᾅδου καταβάσεως, καὶ τὴν πεῖραν τοῦ ᾅδου τῆς ἀγάπης, καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς, ἐντὸς τῶν ὁρίων εἰσέτι τῆς ἐν τῷ σώματι τούτῳ ζωῆς»^[1]. Βλέπουμε ὅτι σύμφωνα μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο, προϋπόθεση γιά τήν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἀποτελεῖ ἡ «φλογερή μετάνοια», ἡ ὁποία ὁρίζεται ὄχι ἁπλῶς μόνο ὡς νοητική πρᾶξις, δηλαδή «ὡς στροφὴ τοῦ νοός», (….) ἀλλὰ συνοδεύεται «κατὰ φυσικὸν τρόπον ὑπὸ αἰσθήσεως πικρίας διὰ τὴν ἀχρειότητα ἡμῶν καὶ ὑπὸ θλίψεως καρδίας διὰ τὸν χωρισμὸν ἡμῶν ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Θεοῦ». Φτάνει δέ ὁ Γέροντας στήν ἑξῆς ἀποκαλυπτική διαπίστωση: «Δὲν ὑπάρχει ὀδύνη μεγαλυτέρα τῆς ἐπιγνώσεως ὅτι εἴμεθα ὄντως χείριστοι πάντων»^[2].

Κατόπιν τῶν πρωτοφανῶν δηλώσεων τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ν. Ἰωνίας κ. Γαβριήλ γιά τό χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τοῦ ὁποίου τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἔχει ὑπερασπιστεῖ μέ κάθε νόμιμο μέσο, αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά ὑπενθυμίσουμε στό Σεβασμιώτατο, καθώς καί σέ κάθε ἄλλον πού ἀπαξιώνει τό συνταγματικῶς καί δικαστικῶς κατοχυρωμένο ὁμολογητικό προσανατολισμό τοῦ μαθήματος, τά ἀκόλουθα:

Ὁ ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων ὁμολογητικός χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατὰ τὰ δόγματα, τὶς ἀρχὲς καὶ τὴν Ὀρθόδοξη ἱερὰ παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ὅπως ἔχουν διατυπωθεῖ στοὺς ἀπαρασαλεύτους ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες, συνιστᾶ, κατὰ τὴν παγία Νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, τὸ κυριώτερο στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας τούτου τοῦ μαθήματος, δεδομένου ὅτι συνάπτεται ἀφ' ἑνὸς μὲν πρὸς τὸ κατοχυρούμενο ὑπὸ τοῦ Συντάγματος καὶ τῆς ΕΣΔΑ δικαίωμα τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων γονέων νὰ παρέχεται στὰ τέκνα τους θρησκευτικὴ παιδεία σύμφωνη πρὸς τά ἐν λόγῳ δόγματα, τήν ἱερὰ παράδοση καὶ τίς ἀρχὲς τῶν συγκεκριμένων γονέων, ἀφ' ἑτέρου δὲ πρὸς τὴν ἀντίστοιχη ὑποχρέωση τοῦ κράτους νὰ μεριμνᾶ γιὰ τὴν άνάπτυξη τῆς συγκεκριμένης ὀρθοδόξου θρησκευτικῆς συνειδήσεως στοὺς Ὀρθοδόξους Ἑλληνόπαιδες διὰ μέσου ἀκριβῶς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.