Χαράλαμπος Ἄνδραλης

Ἐκεῖνοι πού μάχονταν πρίν λίγες ἡμέρες γιά τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης τῆς γυναίκας, ἐνάντια στό δικαίωμα τῆς ζωῆς τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, σήμερα ἔγιναν ὑπέρμαχοι τοῦ δικαιώματος τῆς ὑγείας ἐνάντια στό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι οὕτως ἤ ἄλλως, συχνά ἀντιμετωπίζονται ὡς ἄνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, μέ μόνιμους συνοδούς τή χλεύη, τήν εἰρωνεία, ἀκόμα καί τίς ἀπειλές, κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ «ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου».

Ἔτσι, λοιπόν, γιά λόγους δημοσίου συμφέροντος, ἐν προκειμένῳ δημοσίας ὑγείας, ἀπαγορεύτηκε κάθε μορφή ἱεροπραξιῶν στήν πατρίδα μας, σέ μία κίνηση πού χειροκρότησαν οἱ γνωστοί ἐμμονικοί μέ τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί οἱ ἐπίσης γνωστοί θεολόγοι καί κληρικοί τοῦ μοντέρνου ρεύματος, μόνιμα ὁμονοοῦντες σέ ὅλα τά «καυτά» θέματα.

Τό ἐρώτημα πού γεννᾶται, εἶναι μέ ποιό τρόπο κινδυνεύει ἡ δημόσια ὑγεία σέ περίπτωση πού γίνονται λειτουργίες κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, μέ τήν παρουσία τοῦ ἱερέως, τοῦ ψάλτη καί τοῦ νεωκόρου; Ἀκόμα πιό μεγάλο ἐρώτημα τίθεται μέ τήν ἀπαγόρευση τῶν ἱεροπραξιῶν στίς Ἱερές Μονές. Μήπως οἱ μοναχοί δέν τηροῦν τό σλόγκαν τῶν ἡμερῶν «μένουμε σπίτι μας»; Μά τό σπίτι τῶν μοναχῶν εἶναι τό μοναστήρι τους, ὁ ναός τους.

Ἐπειδή ἔχουμε χάσει τά αὐγά καί τά πασχάλια ὡς πρός τό κατά πόσο εἶναι ἁγιασμένος ὁ χῶρος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καί μοναδική ἀπό τό στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ:

«Σέβομαι, λοιπόν, τήν ὕλη καί τή θεωρῶ σάν κάτι ἱερό καί τήν προσκυνῶ, ἐπειδή μέσω αὐτῆς συντελέστηκε ἡ σωτηρία μου·  καί τή σέβομαι ὄχι ὡς Θεό, ἀλλά ὡς κτίσμα γεμάτο θεία ἐνέργεια καί χάρη.

• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό ξύλο τοῦ σταυροῦ τό τόσο χαριτωμένο καί μακαριστό;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό σεπτό καί ἅγιο ὄρος, ὁ τόπος τοῦ Γολγοθά;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ πέτρα πού δώρισε τή ζωή, ὁ ἅγιος τάφος, ἡ πηγή τῆς ἀνάστασής μας;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ μελάνη καί τά δέρματα τῶν Εὐαγγελίων;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ ζωογόνα τράπεζα πού μᾶς χορηγεῖ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι, ἀπό τά ὁποῖα κατασκευάζονται σταυροί καί ἅγιες εἰκόνες καί ποτήρια;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη πάνω ἀπό ὅλα τό σῶμα τοῦ Κυρίου μου καί τό αἷμα Του;

Λοιπόν, ἤ πρέπει νά παύσεις νά σέβεσαι καί νά προσκυνᾶς ὅλα αὐτά ἤ νά παραδεχτεῖς τήν ἐκκλησιαστική παράδοση καί τήν προσκύνηση τῶν εἰκόνων τοῦ Θεοῦ καί τῶν φίλων του πού… δέχονται ὡς δῶρο πάνω τους τό θεῖο πνεῦμα».

(Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Πρός τούς διαβάλλοντας τάς ἁγίας εἰκόνας 2, 14

μτφρ. Ν. Ματσούκα, ἔκδ. Πουρνάρα, Θεσ/νίκη 1988 σ. 277-79.)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Μέ θεϊκό ἐνδιαφέρον καί ἄφατη ἀδελφική τρυφερότητα ὁ Ὁμοούσιος κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἀναμάρτητος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, μᾶς λέει ὁ προφήτης στούς ψαλμούς, ἀπευθύνεται στόν Θεό Πατέρα καί Τόν παρακαλεῖ νά προστατέψει τούς ἀδελφούς Του σέ ὅλους τούς αἰῶνες, ὥστε νά μή σκανδαλισθοῦν βλέποντας καί ἀτενίζοντας τόν Μεσσία ἑκουσίως ὁ Ἴδιος νά ὑποφέρει μαρτυρικόν καί ἀτιμωτικόν θάνατον εἰς τόν Σταυρόν γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. «Σταύρωσιν ἄτιμον Χριστέ, κατεδέξω ἐν σαρκί, τιμῆσαι βουλόμενος, ἀτιμασθέντα πάθεσιν ἀλόγοις, τόν ἄνθρωπον, καί τό ἀρχαῖον κάλλος ἀπολέσαντα· δόξα τῇ ὑπέρ νοῦν εὐσπλαχνίᾳ σου»[1].μᾶς λέει ὁ ὑμνωδός.

Οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες, πού ἑορτάζουμε σήμερα ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὄχι μόνον δέν αἰσχύνθησαν καί δέν ἐντράπηκαν τό μαρτύριο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ἀλλά τοὐναντίον ἠγάπησαν ὑπερβαλλόντως τά τίμια καί σεπτά Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὥστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐν χάριτι Θεοῦ νά ὁμολογήσουν ἐνώπιον βασιλέων καί τυράννων ὅτι τά Πάθη τά Σεπτά εἶναι ἐκεῖνα πού σώζουν τόν Ἀδάμ παγγενῆ καί ἀποκαθιστοῦν, διά τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν ἀτιμασθεῖσαν, ἀνθρωπότητος, φύσιν. Εἶναι αὐτό πού καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὑπενθυμίζει στό πνευματικό του τέκνον Τιμόθεον, στή Β´ ἐπιστολή, κεφ.Α´, στίχ.8.: «μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ».

[ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ http://trelogiannis.blogspot.com/2020/03/blog-post_84.html]

Τυμπανίδης Γεώργιος

Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω μια απάντηση στο άρθρο της κας Έλενας Ακρίτα για την κατάσταση στον Έβρο.

Επειδή κυρία Ακρίτα είπατε τη γνώμη σας, θέλω να πω και εγώ τη δική μου, ένας Εβρίτης, ένας Ορεστιαδίτης που έζησε τα γεγονότα λίγο πιο κοντά από εσάς.

Καταρχάς θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα 20χρονα παλικάρια μας μια χαρά ξέρουν να χειρίζονται τα όπλα τους και αν χρειαστεί θα είναι στην πρώτη γραμμή, γιατί αυτό που μετράει είναι η ψυχή κι όχι η ηλικία. Γιατί καλό είναι να μη μισούμε κανέναν αλλά επειδή δεν μιλήσατε καθόλου για αγάπη, σας υπενθυμίζω αυτή τη μαγική λέξη και το τι μπορεί να κάνει η Αγάπη για την Πατρίδα.

Κι όταν αγαπάς και προστατεύεις την πατρίδα είναι το καλύτερο σημάδι. «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Άλλωστε, είμαι σίγουρος ότι έχετε διαβάσει πολλαπλάσια βιβλία από εμένα και σίγουρα γνωρίζετε το βιβλίο “Στα μυστικά του Βάλτου” της Πηνελόπης Δέλτα. Θυμηθείτε λοιπόν τον Αποστόλη και τον Γιωβάν. Με τέτοια βιβλία μεγαλώσαμε, κυρία Ακρίτα. Φαίνεται οι δάσκαλοί μας και οι καθηγητές μας στον Έβρο έκαναν καλά τη δουλειά τους γιατί έχουμε στο μυαλό μας την Ιλιάδα και βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε έτσι απλά.