π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Πνευματικό Κέντρο Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος. 
Εἰσήγηση στή «Σύναξη γιά τήν Ὀρθοδοξία»

Στά τελευταῖα χρόνια προέκυψαν  δύο διεκδικήσεις αὐτοκεφαλίας ἀπό Ἐκκλησίες, πού ἐνδιαφέρουν ἂμεσα ἢ ἒμμεσα τήν Ἑλληνική ἢ καί τήν Ἑλληνόφωνη Ὀρθοδοξία. Πρόκειται γιά τήν Ἑλληνική Ἐκκλησία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, πού ἀνήκει στήν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, πού περιέχεται στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὃπως  δηλώνεται στά ἐν χρήσει «Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (2018).  Ὃπως ἡ πρώτη περίπτωση εἶναι ἐσωτερική ὑπόθεση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἒτσι καί ἡ δεύτερη ἀφορᾶ ἂμεσα τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Καί γιά τίς δύο αὐτές περιπτώσεις, καί ἰδιαίτερα γιά τή δεύτερη, γράφονται πολλά καί διατυπώνονται διάφορες ἀπόψεις ἀπό πολλές πλευρές. Δέν θέλουμε νά προσθέσουμε μία ἀκόμη ἂποψη, πόσῳ μᾶλλον πού τά ἀφορῶντα καί τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, καί μάλιστα  τόν ὀρθόδοξο, ἐμπλέκονται στή διεθνή πολιτική καί τούς ἀνταγωνισμούς τῶν Ἰσχυρῶν τῆς ἐποχῆς μας, καί στούς σχεδιασμούς τῆς «Νέας Τάξης» για  παγκόσμια ἐπιβολή καί κυριαρχία. Πρόκειται δηλαδή γιά πολιτικό θέμα μέ ἒνδυμα θρησκευτικό. Θά  ἐπιχειρήσουμε ὃμως νά δώσουμε μέσω τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκεφάλου (1850)  μίαν ἒμμεση ἀπάντηση στό πρόβλημα, ἡ ὁποία ὃμως προσδιορίζει τίς ἐκκλησιαστικοκανονικές συνιστῶσες τῆς αὐτοκεφαλίας, καθορίζοντας συνάμα, μέ τρόπο αὐθεντικό, τή διαδικασία γιά τή χορήγησή της, ὃπως τή βιώνει στούς αἰῶνες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. 

Ἀρχιμ.  Σαράντη Σαράντου

Μαρούσι 5-11-2018

Πνευματικό Κέντρο Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος. 
Εἰσήγηση στή «Σύναξη γιά τήν Ὀρθοδοξία» 

Οὐδείς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν, τῶν ἐν χηρείᾳ ἤ τῶν ἐν διαζεύξει ἔχει καταθέσει ποτέ μέχρι σήμερα αἴτηση γιά δεύτερο γάμο.

Μετά ἀπό τήν ἀπαράδεκτη ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά ἐπιτραπεῖ ὁ δεύτερος γάμος στούς ἐν χηρείᾳ καί διαζεύξει κληρικούς, καταθέτουμε εὐσεβάστως τούς λόγους γιά τούς ὁποίους θεωροῦμε ὕβρη τή ληφθεῖσα ἀπόφαση.

Ἡ ἱερωσύνη κοινό βιοποριστικό

Ἡ Ἱερωσύνη δέν εἶναι ἕνα κοινό βιοποριστικό ἐπάγγελ­μα.  Κατά τόν Ἠλία Μηνιάτη εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἐπάγγελμα, διότι ἐπαγγέλλεται στούς ἀνθρώπους τόν ἐξαίρετο ἐν Χριστῷ τρόπο ἐπιγείου ζωῆς, ἀλλά καί ὑπόσχεται τήν ἐν οὐρανοῖς αἰώ­νια, ἄφθαρτη καί ἀτελεύτητη ἐν Τριάδι ζωή. 

Ἄγαμοι καί ἔγγαμοι κληρικοί συνεργάζονται

Ἔγγαμοι καί ἄγαμοι κληρικοί ἀλληλοπεριχωροῦνται, συνεργάζονται καί ποιμαίνουν τό ἱερό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ φέροντες πάνω τους καί μέσα τους τήν Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ.  Ἀγωνίζονται, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, νά μορφώσουν στίς ψυχές τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέ τά ἅγια Μυστήριά Του καί μέ ὅλον τόν πλοῦτο τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τῆς θεόπνευστης Λατρείας μας καί τῶν ἁγιοπατερικῶν συγγραμμάτων.  Παράλληλα ὅμως γνωρίζουν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοί τήν παραγγελία τοῦ Κυρίου μας πρός τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί κατ’ἐπέκταση πρός ὅλες τίς μέχρι σήμερα γενιές τῶν κληρικῶν: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»(Ματθ. 28,19).  Πρακτικά σέβονται τούς ξένους, ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους, ἀλλά ἀπό ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη Χριστοῦ κινούμενοι δέν μποροῦν νά μή τούς δώσουν ἕνα ἐλάχιστο ἔστω μήνυμα ὀρθοδοξίας ἀπό τόν ὠκεανό τῆς ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ διδασκαλίας καί ἀληθείας.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Πνευματικό Κέντρο Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος. 
Εἰσήγηση στή «Σύναξη γιά τήν Ὀρθοδοξία»

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀποτέλεσε ἕνα ἐπώδυνο καί δυσθεράπευτο ἄλγος στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν καί πέρασαν περισσότεροι ἀπό 28 μῆνες ἀπό τήν  σύγκλησή της, συνεχίζει νά ταλανίζει τό ἐκκλησιαστικό σῶμα, νά προκαλεῖ σκληρές κριτικές, σοβαρές ἔριδες, σχισματικές καταστάσεις, ἀποτειχίσεις, διωγμούς. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά οἱ ὑπέρμαχοί της βαυκαλίζονται, στρουθοκαμηλίζοντας, πώς ἡ σύγκλησή της ὑπῆρξε «μέγα γεγονός» καί πώς οἱ ἀποφάσεις της σημάδεψαν τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί αὐτή τήν ἴδια τήν κατοπινή πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅτι δῆθεν αὐτή «ἔβγαλε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν ἀπομόνωση» καί τήν «ἔκαμε γνωστή στόν σύγχρονο κόσμο» καί «πρόβαλλε τίς ἀξίες της». Ὅτι δῆθεν οἱ ἀποφάσεις της προωθοῦν «τήν καταλλαγή, τή συνύπαρξη καί τήν παγκόσμια εἰρήνη». Ὅτι δῆθεν ὑπῆρξε ἕνα «παγκόσμιο γεγονός», καί οἱ ἀποφάσεις της «σημάδεψαν τήν ἱστορία».

Τῆς προσέδωσαν μάλιστα καί τήν προσωνυμία: «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος»,  δανειζόμενοι αὐτήν<σζ ἀπό τή συνοδική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ μέ αὐτόν τόν προσδιορισμό ὅριζαν οἱ Πατέρες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἄλλωστε, οἱ ὁραματιστές καί οἱ προετοιμάσαντες τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης αὐτόν τόν στόχο εἶχαν, νά εἶναι ἡ Ἡ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.